...Και φτάνουμε στο 1974, πέφτει η Χούντα, και η Ελλάδα αποκτά νέο, δημοκρατικό σύνταγμα! Ολα τα κόμματα, ΚΑΙ το κομμουνιστικό (το οποίο εν τω μεταξύ έχει διασπαστεί σε χίλια κομμάτια), επιστρέφουν στην πολιτική! Και εδώ θέλω τη προσοχή σου:

Τα « πέτρινα χρόνια» της λίγης ή καθόλου δημοκρατίας (1950-1974) και των διώξεων των αριστερών που αναλυτικά σου περιέγραψα σε προηγούμενες ενότητες, δημιουργεί έναν «μύθο» γύρω από τους κομμουνιστές και τους αριστερούς γενικότερα που ξεπλένει κάθε ανόμημά τους κατά τον εμφύλιο που σε μεγάλο βαθμό οι ίδιοι προκάλεσαν... Και εκεί που οι έστω και «ολίγον» αριστεροί πολίτες - και κάθε τι που είχε να κάνει με αριστερή ή απλά «προοδευτική» ιδεολογία- ήταν μέχρι τότε εξοστρακισμένοι από τον δημόσιο βίο, (αλοίμονό σου αν είχες έστω και συγγενή 3ου βαθμού «βαμένο» αριστερό), ξαφνικά φτάσαμε από τη μια μέρα στην άλλη σχεδόν στο άλλο άκρο: Οπως η –έμεση- «απαγόρευση» της θρησκείας στην κομμουνιστική Βουλγαρία έκανε εσένα θρήσκια, έτσι και η «απαγόρευση» των αριστερών, τους έκανε στην Ελλάδα «οσιομάρτυρες» και «αγίους».

Τα εγκλήματά τους κατά τον εμφύλιο ξεχάστηκαν από τους περισσότερους, και όλοι, λίγο έως πολύ, τους είδαν το 1974 αλλά και τα χρόνια που ακολούθησαν, τουλάχιστον με συμπάθεια, λόγω των διώξεων σε βάρος τους όλο το προηγουμενο διάστημα! Ακόμα και τα κόμματα που δεν ήταν αριστερά, όπως η Ν.Δ - όπως μετονομάστηκε η δεξιά Ε.Ρ.Ε του Κ. Καραμανλή- δεν τολμούσαν να πουν κάτι κακό για τους κομμουνιστές, μη τυχόν και κατηγορηθούν για αντικομουνισμό όπως οι δικτάτορες της χούντας και οι προηγουμενες κυβερνήσεις!

Ολη η αριστερή-κομμουνιστικη ιδεολογία, έγινε ένα θέμα ταμπού στην επίσημη πολιτική-κοινωνική ζωή της χώρας κατά την μεταδικτατορική περίοδο (περίοδος της «μεταπολίτευσης»)! Τα αριστερά και κομμουνιστικά κόμματα μπορούσαν να λένε για τους άλλους ό,τι ήθελαν! (ξέρεις τι λένε, το έχεις ζήσει από πρώτο χέρι!) Τα υπόλοιπα κόμματα δεν τολμούσαν να πουν λέξη εναντίον τους!!! Ετσι όμως ενισχύθηκε η «αγιοποίηση» της Αριστεράς, η οποία ανεμπόδιστα βρήκε πρόσφορο έδαφος να αρχίσει την προπαγάνδα της μέσω όχι μόνο των δικών της Μ.Μ.Ε αλλά και μέσω των δημοσιογράφων διαφόρων τηλεοράσεων και εφημερίδων, που ακόμα και οταν δεν ήταν αριστεροί, είχαν ένα καλό λόγο πάντα να πούνε για τους αριστερούς...

Ετσι, οι περισσότεροι έλληνες, μέχρι την πτώση των κομμουνιστικών καθεστώτων το 1989, νόμιζαν πως ό,τι κακό έλεγαν οι δυτικές πηγές για τους Σοβιετικούς και όχι μόνο, ήταν καπιταλιστική και... ιμπεριαλιστική προπαγάνδα! Το κομμουνιστικό κόμμα μπορεί να μην έπαιρνε πάνω από 7-8% στις εκλογές, οι ιδέες του όμως, είχαν κατά κάποιο τρόπο αρκετά μεγάλη απήχηση σε ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού...

Το ίδιο συνέβαινε και γενικά με τις «αριστερές» ιδέες και πρακτικές... Κανείς να μη πει κουβέντα για τους συνδικαλιστές, κανείς να μη πεί ότι μια απεργία ή κινητοποίηση είναι αδικαιολόγητη, καταστροφική ή καταχραστική, ο «λαός» (ποιός λαός?) «έχει πάντα δίκιο», οπότε να απεργία εδώ, να απεργία εκεί, όσοι κατάφεραν να οργανώσουν καλά τις συντεχνίες που σου έγραψα στα προηγούμενα ζητούσαν και απαιτούσαν και έπερναν...

Ποιός να τολμήσει να πει κουβέντα στο συνδικάτο της Δημόσιας Επιχείρησης Ηλεκτρισμού (ΔΕΗ) και όλων των πάρα πολλών άλλων κρατικών εταιριών? Ποιος να τολμήσει να πει φτάνει, στους πιλότους της OLYMPIC όταν άφηναν στα κρύα του λουτρού χιλιάδες ανθρώπους στα αεροδρόμια? Στους εφοριακούς, τους τελωνειακούς, τους συλλέκτες σκουπιδιών που με τις απεργίες τους κάθε λίγο και λιγάκι έκαναν τις ελληνικές πόλεις πιο βρωμικες και απο τα σλάμ του Μουμπάϊ? Τους «αγρότες»(?), τους ιδιοκτήτες φορτηγών και όποιους άλλουν μπορούσαν να κλείνουν ... «αγωνιστικά» δημόσιους δρόμους, διαφημιζόμενοι μάλιστα από τα ΜΜΕ για την αυθαιρεσία τους απέναντι στα δικαιώματα όλων των άλλων πολιτών?

Ετσι, με εκβιαζόμενους πολιτικούς που δεν ήθελαν να κατηγορηθούν ότι διέπονται από ... στυγνή καπιταλιστική νοοτροπία, και ασύδοτους συντεχνιακούς μηχανισμούς που οργανώθηκαν καλά, με όπλο τον «άγιο» , δήθεν αριστερό λόγο, άρχισε να πορεύεται η χώρα στη διαφθορά και τη καταστροφή! Οποιος τολμούσε να πει κάτι, τον κατηγορούσαν – έμεσα η άμεσα- για... αντιδραστικό και αντιεργατικό!!!

Στην Ελλάδα, η ασυδοσία ονομάστηκε ελευθερία, ο σεβασμός στην ελευθερία του άλλου, αντίδραση και φασισμός!!!! Μάλιστα, ο λαϊκίστικος αυτός λόγος, ονομάστηκε «αριστερός,» και άρχισε να εκπροσωπείται στη Βουλή, και από άλλα κόμματα εκτός από το Κομμουνιστικό. Σήμερα δε, περίοδο τεράστιας οικονομικής κρίσης στη χώρα, έχει αποκτήσει κυρίαρχη θέση στα πολιτικά πράγματα της χώρας! Τα πιο μεγάλα από αυτά έχουν μάλιστα ακραίες θέσεις!

Το Κ.Κ.Ε (Κομμουνιστικό κόμμα Ελλάδος), μετά από κάποια μικρή περίοδο αυτοκριτικης, έχει επανέλθει σε καθαρά σταλινικό δρόμο, έχοντας υιοθετήσει τον ξύλινο λόγο των πιο σκοτεινών χρόνων της σταλινικής σοβιετίας! Επιθυμεί έξοδο από το € και την Ευρωπαϊκή Ενωση, φυσικά και το ΝΑΤΟ, και ευθέως δεν αναγνωρίζει καν το ελληνικό σύνταγμα! Και όμως, ως επίσημο κοινοβουλευτικό κόμμα, μπορεί να προπαγανδίζει τις γελοιότητες αυτές από όλα τα Μ.Μ.Ε!

Το άλλο μεγάλο αριστερό κόμμα, είναι ένα ακραίο κόμμα που δεν διστάζει αν όχι να προπαγανδίζει, τουλάχιστον να δικαιολογεί έμμεσα ή άμεσα, το χάος, τις διαδηλώσεις, τις καταστροφές, τους προπηλακισμούς των αντιπάλων του! Το κακό είναι ότι με την οικονομική κρίση, ολα αυτά τα έξαλα «αριστερά» στοιχεία (πολλοί τους αποκαλούν «ερυθροφασίστες»), έχουν προσελκύσει πολύ κόσμο! Ενώ σαν αντίδραση, άλλοι πολίτες, ως χθές μετριοπαθείς, συσπειρώνονται γύρο από ακραία δεξιά, σε κάποιες περιπτώσεις πατριδοκαπηλικά ή και ναζιστικά ακόμα κόμματα!!!

Αστα να πάνε δηλαδή! Προσοχή, δεν λέω ότι η –όποια- Αριστερά είναι η μόνη υπεύθυνη για την μη ολοκλήρωση της διαδικασίας χειραφέτησης και ολοκλήρωσης του ελληνικού κράτους! Δυστυχώς όμως, εκούσια ή ακούσια, η κατάσταση που περιέγραψα πιο πάνω συνέβαλε τα μέγιστα στην διάλυση κάθε άμυνας στο δρόμο για την καταστροφή. Εξάλου κράτος και διαφθορά είναι πράγματα ταυτόσημα πλέον, τουλάχιστον σε κοινωνίες «άγουρες» όπως η δική μας. Και η Αριστερά, έκανε ό,τι μπορούσε για την διόγκωση του κράτους, εδώ στην Ελλάδα. Ενός κράτους-δυνάστη όπως και στα καθ’ υμάς...

Μεσούσης αυτής της κατάστασης, στη μέση μένουμε όσοι θέλουμε, με την ευκαιρία της κρίσης, το κράτος αυτό, να γίνει ευνομούμενο και σύγχρονο, αρωγός και όχι εχθρός του πολίτη, η ελληνική πολιτική να λειτουργήσει επιτέλους σωστά, ορθολογικά, τίμια, απαλαγμένη από τις αγκυλώσεις, τη διαφθορά και την ατιμωρησία που μας οδήγησαν εδώ, και να διαμορφώσει μια κοινωνία πραγματικά ελεύθερη –αλλά όχι ασύδοτη -προοδευτική, δίκαιη και ανοιχτόμυαλη, που να μπορεί να βλέπει την αλήθεια για τον εαυτό της, τους γείτονές της, τον κόσμο, την Ιστορία!

Είμαστε σχετική πλειοψηφία στην ελληνική κοινωνία, όμως πολύς κόσμος είναι δύσκολο να παλέψει με τον λαϊκισμό και τις εύκολες υποσχέσεις, οπότε πραγματικά δεν ξέρω τι θα γίνει στο μέλλον... Θέλω να ειμαι αισόδοξος , δεν μπορεί να αφήσουμε την Ελλάδα, μια χώρα με προδιαγραφές -σε πολλά πράγματα -21ου αιώνα, τη μοναδική ευρωπαϊκή χώρα των Βαλκανίων, να πισωγυρίσει και τελικά να καταστραφεί!......


Φίλιππος Γερμίδης (Ph.J)
ΤΟ ΒΗΜΑ